الهی!

اگر می آزمایی، توان تحمل و صبر مرا زیاد کن

اگر می آموزی، ادراکم را وسعت ده

اگر می بخشایی، ظرفیتم را افزایش ده

اگر می ستانی، گوهر کمالی را ارزانی کن

و اگر می رهانی......خدایا

حتی لحظه ای مرا به حال خود رها مکن که نیاز

نیازمندان را تنها تو پاسخگویی که بی نیاز از هر نیازی

لبخند بزن !
فقط یک روز
در خیابان لبخند بزن!
شاید کسی در انتظار
معجزه‏ای از جانب خدا باشد!
در دنیای متمدّن و پر از هیاهوی امروز، داشتن چهره‏ای بشّاش و لبخندی زیبا بر لب، می‏تواند تأثیر معجزه‏آسایی داشته باشد. مطمئناً دیگران ترجیح می‏دهند تا با افرادی خوش‏برخورد، معاشرت داشته باشند. چهره‏ای گرفته و عبوس، علاوه بر آن که روحیه خود شما را به شدت افسرده می‏کند، دیگران را از اطراف شما گریزان می‏نماید. یک لبخند ساده، هزینه چندانی ندارد، امّا می‏تواند دوستان بسیار خوبی را برای شما پیدا کند.
تحسین واقعی و صادقانه برای روحیه دادن به افراد، ارزش بسیار بالایی دارد. لبخند می‏تواند اوّلین گام برای رسیدن به این تحسین باشد و مهربانی و صمیمیت شما را به دیگران انتقال دهد.

) عشق به خالق و مخلوق:
یکی از رموز زندگی آرام، دل به خالق دادن است و به یاد او آرام گرفتن: «بی‏روی دلارام، دل، آرام ندارد».
آن که او را دارد، دلش جایگاه اوست: «دل مؤمن، عرش خداوند رحمان است».۹ پس هیچ کینه و بغض و حسد و ... در سینه ندارد و می‏گوید: «عاشقم بر همه عالم، که همه عالم از اوست»؛ چرا که همه انسان‏ها به خاطر کرامت خدادادی۰ و به خاطر روح واحدی که در کالبد همه انسان‏ها دمیده شده۱۱، قابل احترام و باارزش‏اند. مگر می‏شود که انسان، خدا را دوست داشته باشد و انسان‏ها را - که دست‏پرورده قدرت او و مظهر جمال او و دوست داشته اویند - دوست نداشته باشد؟!

عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  همان یک لحظه اول

  که اول ظلم را می دیدم

  جهان را با همه زیبایی و زشتی

  بروی یکدگر ویرانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  که در همسایه صدها گرسنه چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم

  نخستین نعره مستانه را خاموش آندم

  بر لب پیمانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  که می دیدم یکی عریان و لرزان دیگری پوشیده از صد جامه رنگین

  زمین و آسمان را

  واژگون مستانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  نه طاعت می پذیرفتم

  نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده

  پاره پاره در کف زاهد نمایان

  سبحه صد دانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  برای خاطر تنها یکی مجنون صحراگرد بی سامان

  هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو

  آواره و دیوانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان

  سراپای وجود بی وفا معشوق را

  پروانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  بعرش کبریائی با همه صبر خدایی

  تا که می دیدم عزیز نابجائی ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد

  گردش این چرخ را

  وارونه بی صبرانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  اگر من جای او بودم

  که می دیدم مشوش عارف و عامی ز برق فتنه این علم عالم سوز مردم کش

  بجز اندیشه عشق و وفا معدوم هر فکری

  در این دنیای پر افسانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد

  چرا من جای او باشم

  همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد

  وگرنه من جای او چو بودم

  یکنفس کی عادلانه سازشی

  با جاهل و فرزانه می کردم

  عجب صبری خدا دارد! عجب صبری خدا دارد!

عجب صبری خدا دارد ؟ ! ....
عجب صبری خدا دارد ؟ ! ....

صد گونه زحمت داده ام  صد گونه رحمت کرده ای
دیدی ز من صد غفلت و ... صدها محبت کرده ای
در من تو میجوشی نه من. وین می تو مینوشی نه من
چون شکرت ای ساقی کنم .از بس کرامت کرده ای
هر جا که افتادم ز پا . نا گه ترا کردم صدا
تا ازم از نا بخردی . چون کودکان چوبم زدی
دریای رحمت بود اگر . گاهی عقوبت کرده ای
من چیستم من کیستم .  این عاریت من نیستم
من هیچم ای بود ابد . با من مروت کرده ای
من در قفس دل در هوس . ای با من اندر هر نفس
خاری از این گلزار را . مشمول عزت کرده ای
بال و پرم را باز ده .در من مرا پرواز ده
طبع هما را ای که خود . سلطان همت کردهای
دیدی بجز او هر چه را .ای دیده غفلت کرده ای