) عشق به خالق و مخلوق:
یکی از رموز زندگی آرام، دل به خالق دادن است و به یاد او آرام گرفتن: «بی‏روی دلارام، دل، آرام ندارد».
آن که او را دارد، دلش جایگاه اوست: «دل مؤمن، عرش خداوند رحمان است».۹ پس هیچ کینه و بغض و حسد و ... در سینه ندارد و می‏گوید: «عاشقم بر همه عالم، که همه عالم از اوست»؛ چرا که همه انسان‏ها به خاطر کرامت خدادادی۰ و به خاطر روح واحدی که در کالبد همه انسان‏ها دمیده شده۱۱، قابل احترام و باارزش‏اند. مگر می‏شود که انسان، خدا را دوست داشته باشد و انسان‏ها را - که دست‏پرورده قدرت او و مظهر جمال او و دوست داشته اویند - دوست نداشته باشد؟!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: